Czas nie istnieje

Sobota
Niedziela
Poniedziałek
Wtorek
Środa
Czwartek
Piątek
Sobota

Jaki dzisiaj jest dzień? Czas się rozmył, nie istnieje. Jednak nie dzwoni budzik, czyli pewnie jest weekend. Łykam jedną pigułkę Afobamu, żeby trwać. Tak, najlepiej od razu, bo wiem co się zaraz wydarzy. Jeśli wściekłość, smutek i zazdrość nie obudzą mojego umysłu, po obudzeniu sam niezwykle szybko je przywoła.

Chcę, żeby wróciła. Usycham. Wyobrażam ją sobie z innymi mężczyznami. Gdyby to odnieść to ciała fizycznego to nic innego jak cięcie się ostrym przedmiotem. Po rękach, po nogach, po twarzy, po plecach, po brzuchu, udach. Każdej części ciała. 

Kiedy wracam wspomnieniami do przeszłości, myślę jak wiele rzeczy mogłem zrobić inaczej, lepiej. Mogłem wtedy iść z nią w tamto miejsce. Mogłem zrezygnować z wyjścia z kumplami. Mogłem wtedy powiedzieć to, powiedzieć tamto. Niczego takiego nie zrobiłem. Pojawia się olśnienie, przebłysk świadomości umieszcza mnie na chwilę TU i TERAZ. Przez chwilę widzę, słyszę i odczuwam świat wokół mnie. Tymczasem umysł nie daje za wygraną. Zaledwie po kilku sekundach tworzy piękne, najczarniejsze scenariusze dotyczące przyszłości. I tak w kółko. Kilka godzin męczarni, kilka minut odprężenia i znowu kilka godzin męczarni. Zapewne tak wygląda piekło, jeśli istnieje. Gdyby ktoś cierpiał cały czas, może z czasem mógłby się oswoić z tym stanem. Nie, wtedy nie boli tak bardzo. Najpierw tortury, później chwila odpoczynku, koniecznie krótka. Powinna być jednak na tyle długa, żeby dać namiastkę bezpieczeństwa i potem znowu tortury. Mojemu umysłowi wychodzi to znakomicie.

Gdy przychodzi wieczór, znowu widzę się ze znajomymi. Łykam 4 tabletki Onirexu, bo myślę sobie "a czemu nie", po czym popijam piwem. Dlaczego nikt mnie nie stopuje? Robię to powoli, metodycznie. Gdy wychodzę z przyjaciółmi do lasu czuję, jak uginają się pode mną nogi. Są jak z waty. Trochę się zataczam. Gdy w końcu wracam do kumpla i siadam na krześle nareszcie mogę poczuć jakąś stabilność...

Wypijam jeszcze jedno małe piwo, po czym chcę ruszyć do domu. Robi się problematycznie. Na tyle, że kolega łapie mnie pod ramię i prowadzi do domu. Wchodzi ze mną i wszystko tłumaczy. I chociaż normalnie spaliłbym się ze wstydu, mam na to wszystko cudownie wyjebane. Jeszcze próbowałem wybiec za kumplem i mu podziękować za pomoc w dotarciu. Zasypiam spokojnym snem.

Piątek

Piątek

Tabletki nasenne spisują się świetnie. Dobry sen to podstawa, żeby przetrwać. Sztuką jest zmuszanie się do jedzenia. Każdy kęs przechodzi przez gardło tak, jakbym chciał połknąć kamień. Zmuszam się do jedzenia. Myśl o tym, że powinienem jeść, jest jedną z niewielu rozsądnych myśli, jakie się pojawiają w mojej głowie.

Dzisiaj jestem umówiony na wizytę u psychologa, który stosuje w leczeniu również hipnoterapię. Ciekawe, co z tego będzie.

Nie wiem, co się dzieje w pracy, za to tępe patrzenie w monitor i klikanie bez sensu wychodzi mi coraz lepiej. Różowe tabletki czekają w pogotowiu, jeśli nawet trwanie stanie zbyt trudne. 

Mija godzina za godziną, czasem ból rośnie, czasem maleje, ale nie sięgam po pigułki. 

Wizyta u psychologa przebiegła bardzo burzliwie. Kolejne tłumaczenie wszystkiego od początku było trochę męczące. Trudno nam się było dogadać. Zaczęliśmy się sprzeczać na temat mózgu. Ja porównywałem go do komputera (zaawansowanego technologicznie), a psycholog mówił, że to coś znacznie potężniejszego od komputera. A mi się wydaje, że mówimy o tym samym, tylko innymi słowami. Kiedy znaleźliśmy już jakiś punkt wspólny, zaczęła się hipnoza. Nad moją głową pojawił się długopis, na który mam patrzeć. Moje oczy robią się coraz cięższe, ja się odprężam, one się powoli zamykają itd. Tak na prawdę nie działa. Zamknąłem je z uprzejmości. Jestem zbyt nabuzowany, żeby móc się odprężyć. Jednak staram się podążać za głosem psychologa i rozluźniam mięśnie (przydatna technika relaksacyjna, o której może napiszę później). W końcu trochę się relaksuję, nawet ścisk w żołądku nieco zelżał. Psycholog wypowiada jakieś sugestie o tym, że z dnia na dzień będę czuć się coraz lepiej, odzyskam psychiczną równowagę. Tylko to nie jest stan, w którym byłbym podatny na sugestie. A może należę do tej części osób, których nie da się zahipnotyzować. Kiedyś jeszcze spróbuję.

Wychodzę i dzwonię do przyjaciela. Umawiamy się na wieczorne wyjście i nocną kąpiel w jeziorze. Jaki pozytywny akcent! 

Jest nas troje. Spotykamy się od wielu lat, a znamy od dzieciństwa. Sofia i Marcin (imiona zmyślone), są parą i moimi dobrymi przyjaciółmi. Jest jeszcze Michał, który dołączył do nas kilka lat temu, ale obecnie siedzi nad morzem i o niczym jeszcze nie wie. Po co mu psuć humor?

Spacerujemy, dużo rozmawiamy. O pierdołach, głupotach. Robi się chłodno, wieje wiatr, zanosi się na burzę. Sofia zostaje na plaży a ja i Marcin wpadamy do wody. Zimno. Czasami trafiam na ciepłe prądy, a czasami trzęsę się jakbym miał drgawki. Myślę sobie "katharsis". Gdy robi Ci się zimno, bardzo zimno, przestajesz myśleć o innych rzeczach. Zaczynasz się zastanawiać nad pierwotną  potrzebą ciepła i starasz się ogrzać. W moim wypadku wystarczy przejść w cieplejsze miejsce. Jednak w cieple będzie mi dobrze i znowu zacznę myśleć o tym, jak mi źle. Zostaję i poddaję się temu uczuciu. Odpoczywam.

Czwartek

Witaj. Znowu straciłem poczucie czasu, dlatego nie pisałem. Chyba jedynie w swojej głowie.

Czwartek i wizyta u psychiatry. Nadzieja. Nie wiem, co się dzieje w pracy, tępo gapię się w komputer i walczę ze złymi myślami. Właściwie nie można tego nazwać walką, bo złe myśli skaczą po mnie, butują i zasypują żywcem w dole, który sam sobie kopię.

Czekam przed blokiem, bo zostało mi jeszcze 10 minut do spotkania. Wchodzę. Siadam na moment w poczekalni i słyszę jakąś audycję radiową. Gadają o polityce, ależ mnie to drażni... Wita mnie przyjazny facet i zaprasza do swojego gabinetu. Ładny, stonowany i schludny wystrój, a całości atmosfery dopełnia stare biurko w kolorze mahoniu. Za oknem się rozpadało, więc rozmowie towarzyszyły dodatkowo rytmiczne stukanie kropel deszczu. Opowiadam. Głównie o związku, o tym jak mi źle. I gdy tak opowiadam, dochodzi do momentu, w którym oboje się uśmiechnęliśmy. Nie pamiętam, o co chodziło, ale mocno mnie to zszokowało. Podczas rozmowy jeszcze kilka razy gość szczerze się uśmiechnął. Jakby wiedział coś, czego ja nie wiem. Gdy przyszło do końca spotkania, powiedział mi tylko, że sądzi iż za kilka tygodni mi przejdzie. I tyle. No, nie tyle. Przepisał mi jeszcze dwa rodzaje leków. Onirex - na zasypianie oraz Afobam - przeciwlękowy. Polecił też psychoterapię. Są darmowe, są grupowe. Jest w czym wybierać. Wyszedłem zadowolony, że dostałem chociaż jakieś tabletki, które złagodzą ból. A raczej, jak wyjaśnił psychiatra "stanie się znośny". Od razu kupiłem i łyknąłem Afobam. Dwie, zamiast jednej (dzienna dawka miała wynosić maksimum 3). Po chwili świat się oddalił. Wciąż czuję się kiepsko, ale wydaje mi się jakbym problemy zza szklanej szyby. Widzę je, są, gdzieś tam łażą, ale w sumie mam tą szybę. Spotykam kumpla, chce mnie wyciągnąć na piwo. Poszedłbym, chętnie bym się napił, ale kto wie, czy po tych tabletkach mi nie odpierdoli. Lepiej nie, odmawiam. Snujemy się chwilę po mieście, bo do pociągu jeszcze pół godziny. 

Jestem w stanie trwać. 

Nie jest to życie, ale całkiem znośne trwanie. Łykam sobie jeszcze jedną tabletkę. Cudowne jest, że tak długo działają. Nawet przez kilka godzin. I nie jestem przez nie przytępiony. Może odrobinę, ale mogę normalnie myśleć. 

Wieczorem nigdzie nie wychodzę. Jest po 20, więc łykam dwa onirexy. Łóżko jest przygotowane, więc się tylko kładę i powoli odpływam do krainy snów. Wreszcie mogę zasnąć.  

Pierwszy dzień po końcu świata

W nocy trochę spałem, ponieważ alkohol zrobił swoje. Budzę się wkurzony i zły. Środa jest jeszcze gorsza, niż dzień poprzedni. Początkowo szok i niedowierzanie blokowało wiele przykrych uczuć i emocji. Teraz nic ich nie blokuje. Literalnie rozpierdalają mi umysł, a ludzie jeszcze czegoś ode mnie chcą. Ścisk w gardle i żołądku nie ustępuje, momentami nasila się bardziej, czasami jest jakby lżejszy. Wciąż przeglądam internet w poszukiwaniu dodatkowego źródła pomocy. Znajduję psychoterapeutę, który stosuje również hipnoterapię. Czemu nie? Dzwonię i umawiam się na piątek. Pojawia się ziarnko nadziei, że może nie wszystko stracone? Równocześnie przeglądam pierdyliard poradników, jak odzyskać swoją byłą dziewczynę. Och, tyle możliwości. Teraz będę nad sobą pracował, wyleczę się ze wszystkiego co we mnie złe i odzyskam ją. Tak. Zrobię to wszystko, zaczynam od teraz. Czytam kolejne poradniki, angażuję w nie umysł i ciało. Nagle pojawia się spokój. Kocham ten moment. Przychodzi nagle, z pojedynczej myśli. Cały smutek jest nadal obecny, ale wszystko wydaje się na tyle nieistotne, że przez moment mogę myśleć trzeźwo. Jestem obecny tu i teraz. Po całym tym stresie czuję niemal błogość. Niestety ten stan jest kruchy i znika równie szybko, jak się pojawił. To był właśnie ten szczyt, po którym następuje upadek. Jednak na chwilę stanąłem ponad tym wszystkim. To ważne doświadczenie. Może to znak, że jednak da się z tego wyjść. Nie wiem, ponieważ to co przyszło zaraz po wspomnianym doświadczeniu, wydaje się wszystkiemu zaprzeczać. 

Praktycznie nie pracuję. Siedzę i przeglądam różne strony w internecie, próbując zając czymś myśli. To rodzaj bólu, który jest nie do zniesienia. Gdyby ktoś właśnie do mnie podszedł i przystawił lufę pistoletu do skroni, obróciłbym się w jego kierunku i uśmiechnął. Może nawet zdążyłbym powiedzieć "dziękuję".

Czuję się jak bezwartościowe... Właściwie chciałbym napisać gówno, ale odchody użyźniają przynajmniej ziemię. Ja teraz tylko zabieram tlen i produkuję CO2. Już nigdy nie będę szczęśliwy, nie znajdę takiej drugiej osoby, a już na pewno nikt mnie nie zechce. Właściwie nie ma lepszej kobiety i wszystkie pozostałe nic nie znaczą. To nie może być koniec.

Dzisiaj znowu wychodzę trochę wcześniej.

A wieczorem znowu się napiję.